Ερμηνεύοντας την βασική αρχή του ιστορικού υλισμού κατά Μαρξ, η ιστορία είναι και δυνατότητα και πιθανότητα. Απόδειξη: ένα πανό των «Indignados» (πιθανότητα) ήταν αρκετό για να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές των καναπεδάτων νεοελλήνων και να, που οι πλατείες γέμισαν (δυνατότητα). Αντιστοίχως, χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έσπευσα αμέσως να δηλώσω τη συμμετοχή μου στα σχετικά blogs. Για να είμαι ειλικρινής, είναι τέτοια η «αγανάκτηση» μου, που δεύτερη σκέψη δεν έκανα. Από καιρό περίμενα τη στιγμή που η αντίδραση του κόσμου θα γέμιζε τους δρόμους και τις πλατείες, διαμαρτυρόμενος για το «ξεπούλημα» της γενιάς μου και της γενιάς των παιδιών μου. Επιτέλους, «ήγγηκεν η ώρα» σκέφτηκα!

Βρίσκομαι λοιπόν στο Σύνταγμα, Κυριακή βράδυ και κουβεντιάζω με άγνωστους μέχρι εκείνη την ώρα «συν-αγανακτισμένους». Ακούω τα γνωστά συνθήματα: «κλέφτες, πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε απ’ δω, κτλ…). Αυτό όμως που με «άγγιξε» περισσότερο δεν είναι ούτε ο λόγος τους, ούτε και η ευρηματικότητά τους. Είναι η «κραυγή» τους.  Μια κραυγή θλίψης, μια κραυγή τρόμου, μια κραυγή θυμού, μια κραυγή άρνησης μπροστά στον ακρωτηριασμό της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας από τον καπιταλισμό. Δεν μπορείς να την προσπεράσεις έτσι απλά. Οι αγανακτισμένοι, αισθανόμαστε πως οι στρεβλώσεις αυτού του κόσμου δεν είναι απλώς τυχαίες, αλλά αποτελούν μέρος ενός συστήματος με βαθιές αδικίες. Και αυτό, δεν μπορεί παρά να είναι η καλύτερη αφετηρία για τη δημιουργία ενός κινήματος: η απόρριψη ενός κόσμου που νιώθουμε πως είναι εσφαλμένος, η άρνηση ενός κόσμου που τον νιώθουμε άδικο.

Τίθεται όμως το ερώτημα: είναι ικανή αυτή η κραυγή  να μας βγάλει από το αδιέξοδο; Κατά την άποψη μου, όχι. Όταν πέφτεις από τον γκρεμό, όσο και να κραυγάζεις δεν πρόκειται να σωθείς. Απλώς δείχνεις την οργή σου, δείχνεις την απόγνωση σου. Δείχνεις την αποφασιστικότητα σου, πως δεν πρόκειται να μετριάσεις την οργή μπρος στην πραγματικότητα, αντίθετα η πραγματικότητα πρέπει να υποχωρήσει μπρος στην κραυγή. Η βεβαιότητα των επαναστατών πως ο Θεός ή η ιστορία είναι με το μέρος τους πέθανε και δεν μπορεί να θεωρηθεί το αίσιο τέλος νομοτέλεια.

Μπορεί λοιπόν, από μόνη της η κραυγή να μη δίνει λύση, στέλνει όμως ένα μήνυμα, πως ο κόσμος είναι έτοιμος να πάρει την τύχη του τόπου στα χέρια του. Κατά τη γνώμη μου η «κινηματικότητα» που ζωντανεύει τον κόσμο και τον κάνει να ελπίζει, επιτεύχθηκε! Τώρα χρειάζεται μεθόδευση και ιεράρχηση.  Ιεράρχηση των στόχων, των αγώνων και φυσικά  τη δημιουργία μιας αντιπροσωπευτικής ομάδας που θα αναλάβει μια σειρά από δράσεις προκειμένου το κίνημα να φτάσει στον προορισμό του. Ενδεικτικά, αναφέρω ως δράσεις την ιδεολογική υποστήριξη, την συγκεκριμενοποίηση των αιτημάτων και τη  διαπραγματευτική εκπροσώπηση. Όσο και να τρομάζει κάποιους, δεν μπορεί το κίνημα αυτό να παραμένει ακέφαλο. Δεν είναι κακό, μέσα από αμιγώς Δημοκρατικές διαδικασίες (Γενικές Συνελεύσεις) να αναδειχθεί κάποιος ή κάποια που θα ξεχωρίσει και θα αναλάβει το «τιμόνι» του κινήματος. Κάποιοι έχουν και τα κότσια και την ικανότητα. Αλλιώς, πολύ φοβάμαι πως το κίνημα θα έχει την τύχη όλων των αυθόρμητων κινημάτων από εποχής Σπάρτακου μέχρι και της Γαλλικής κομμούνας του Παρισιού (1872).

Ας οργανωθούμε λοιπόν. Να ενεργοποιήσουμε τον συλλογικό αυτοματισμό που θα δώσει μορφή συγκεκριμένη στο κίνημα και να αξιώσουμε συντονισμένα και αποφασιστικά τα όποια αιτήματα προκύψουν/προκύπτουν από τις συνελεύσεις. Οι «Indignados», ακόμα και αν προέρχονται από διαφορετικά σημεία, σε μια πλατεία συναντιούνται και από την ίδια πλατεία θα ξαναξεκινήσουν. Το για πού – οψόμεθα!

ΑγανακτισμένοιΔρυμός